Eslang! Allohga oshkor da’vat qilganida, Abu Bakr r.a.ni mushriklar shafqatsiz kaltaklab, yuzlariga temir poshnali kavushlari bilan urdilar, og’zi burnini yaralab, qonga beladilar. Qabiladoshlari uyiga eltganlarida ahvoli og’ir, so’zlashga ham majoli yo’q edi. Tilga kitgach birinchi so’zi "Muhammad" bo’ldi, do’stining holini surishtirdi. O’zi chekayotgan og’riqlarni unutdi, joni ko’ziga ko’rinmadi, chunki Alloh rasulini jonidan ham ortiq ko’rardi. Ahvoli shinchlaik og’ir bo’lishiga qaramay onasiga suyanib bo’lsa ham Rasululloh s.a.v.ning oldilariga bormaguncha Sarvari olamni ko’rmaguncha ko’ngli tinchimadi. Siddiqlik shunday bo’ladi. Allohdan emas bandadan qo’rqib qora sharpalardan cho’chiydigan hurkaklar, qon-qarindposhdan mol-jonini qizg’anadigan dunyoparastlar, ahdu paymonida turmaydigan og’machilar, ikkiyuzlamachilar kishiga do’st bo’la oladimi?! Siddiq bo’lsang ularga yondoshma, bundaylardan hazar qil. Ammo nuqsonini vaj qilib do’stdan kechm, qusurdan qutulishda unga holis yordam. Mana Abu Bakr r.a.ning bu hususdagi so’zlari: "Yaxshi amallarda menga yordam beringlar, agar adashsam to’g’ri yo’lga boshlab qo’yinglar". Bu so’zlar o’zini bequsur his qiladigan, hatosini tan olishni istamay boshi berk ko’chaga kirib ketadigan va unda adashib yurib, o’zini va boshqalarni qiynaydigan kimsalarga ogohlantirish, to’g’ri yo’lga da’vat emasmi? Qani edi, jumla hatolarimizning boshi kibardan halos bo’lolsak. Kuch-quvvat omili - adolatda, hatolar iqrorida, nuqsonni tuzatishda ekanini zo’rlik, tahdidu ta’qib halokatga eltishini anglab yetsak, ana shunda haqiqat qaror topadi, kuchlida zaifning haqi qolmaydi. Odamlarga qarab: "Kim orangizda zaif bo’ls meni huzurimda kuchlidir haqqini olib beraman", deya hitob qilgan Abu Bakr Siddiq r.a. hamisha adl turdilar, soz va ishlari bir bo’ldi.