Ichki ishlar ministri lavozimiga Andropov Fyodorchukni tayinlaydi, uning o‘rniga esa KGB raisi qilib, o‘zining qadrdon muovini general Chebrikovni qo‘yadi. Moskvaga ko‘p yillar mobaynida sinovdan o‘tganday ko‘ringan kadrlar — Shevarnadze, Ligachyov, Rijkov chaqiriladi. Gorbachyov bilan birga ular Andropovning shaxsiy hokimiyati apparatini barpo etadilar.
Kurash endigina boshlanmoqda edi. Ko‘p sonli jinoyatlar fosh qilinganda ma’lum bo‘lyaptiki, ularning izi KPSS Markazqo‘miga, nomenklatura mulkining naqd yuragnga olib' kelar ekan. Bu yerdagilar sergak tortib qolishdi. Andropov nomenklatura mulkining kirish mumkin bo‘lmagan hududlariga kirib bo‘ldi, lekin u hozircha ministrlar, boshqarma boshliqlari, raykom kotiblaridan yuqoridagilarga tegayotgani yo‘q. Uning xatti-harakatini hushyorlik bilan kuzatib turishibdi. Lekin jinday xayrixoxdik ham yo‘q emas. Nima deganingizda ham u partiyaning tillasini ayrim odamlardan tortib olib, partiyaga qaytaryapti. Bu odamlar o‘z rutbalariga ko‘ra bu tillalarga egalik qilish huquqiga ega emasdilar yoxud bu miqdordagi boylikni to‘plamasliklari kerak edi.
Agar Andropov ishni shu darajada to‘xtatganda, shubha yo‘qki, u marksizmning mumtoz namoyandasi bo‘lib qolardi. Ammo uni mutakabbirligi nobud qildi. U partiyaga uning oltinlarini qaytarish payiga tushar ekan, bu ishni shunday amalga oshirmoqchi bo‘ldiki, oxir-pirovardida bu oltinlardan uning o‘zidan boshqa hech kim foydalana olmas edi. Bunaqa ishni, hatto, o‘rtoq Stalinning o‘zi ham eplay olgan emas. Binobarin, bu ish partiyaviy hayotning lenincha mezonlaridan yana bir keskin chekinish edi. Nihoyat, Andropov yana bir zarba berdi. Bu zarbaga u anchadan beri — 70-yillarning boshidan beri tayyorgarlik ko‘rardi. Bu galgi zarba — O’rta Osiyoga qaratilgandi.