ETTINCHI MO’JIZA

Hazrati Ya’lo ibn Murra shundoq rivoyat qilur: «Rasululloh bilan birga safarga chiqdik. Bir mo‘ljal yo‘l yurgandan so‘ngra manzilga kelib tushdik. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam yotib uxladilar, men ersam shul yerda qarab o‘ltirgan edim. Shunda bu joydagi o‘sgan daraxtlarning biri qo‘zg‘olib, yerni yorganicha Rasululloh tomoniga yurdi. To‘g‘ri kelib, Rasululloh boshlarida bir aylangach, qaytib borib yana o‘z joyida turdi. Muni ko‘rgach, hayronlikda turib erdim, shu orada Rasululloh sollallohu alayhi vasallam uyg‘ondilar ersa, bu voqeani bayon qildim.
Anda Rasululloh aytdilar:
— Bu daraxt meni ziyorat qilmoqqa Allohdan ruxsat so‘radi. Unga ruxsat berilgach, menga kelib salom qilib qaytdi».

SAKKIZINCHI MO’JIZA

Jobir ibn Abdulloh rivoyat qilur:
«Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bir qancha askar bilan g‘azot safariga chiqdilar. Bir manzil yo‘l yurgach, ikki tog‘ oralig‘idagi keng bir joyga kelib tushdik. Rasululloh hojat qilmoqchi bo‘lib, bir tomonga qarab yurdilar ersa, idishda suv ko‘tarib ke¬yinlaridan keldim. Yer tekis bo‘lib, yalangligidan kishiga dalda bo‘lg‘udek biror narsa u yerda ko‘rinmadi. Soyning ikki chetida bir tupdan ikkita daraxt turgan edi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bu tomondagi bir tup daraxt oldiga bordilar ersa, aning shoxidan tutib:
— Alloh izni bilan yurgil, — deb yetakladilar.
Tuya yetaklagandek uni o‘rtaga keltirdilar. Yana birini ham shunday qilg‘ondan keyin:
— Xudo qudrati bilan qo‘shilinglar, — deganlarida, bu ikki daraxt bir-biriga chaplashgandek bo‘lib qalinlashdilar.
Rasulullohning odatlari ochiq joyda hojat qilmas edilar. Bu ulug‘ mo’jizani ko‘rib, Xudo qudratiga hayron qolib o‘ltirdim. Keyin qarasam, Rasululloh hojatdan bo‘shanmish edilar, u ikki daraxt ham bir-biridan ajralmish. Muborak boshlari bilan o‘ng va so‘l yoqqa imo qildilar ersa, har qaysisi o‘z joyiga borib o‘rnashdi».

TO‘QQIZINCHI MO’JIZA

Jobir ibn Samura degan sahoba rivoyat qilur: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytdilar:
— Makkada bir tosh bor edi. Payg‘ambar bo‘lishimdan ilgari bu tosh oldidan har vaqt o‘tar bo‘lsam: «Assalomu alaykum, yo Rasulalloh», deb menga salom berur edi. U toshni shu kunlarda ko‘rsam ham taniydurman».
Bu tosh ersa Makka shahrida Hazrati Abu Bakr Siddiq qo‘ralariga qarshi ko‘cha yuziga qo‘yilmish edi. Odamlar buni ziyorat qilur emishlar. Bu kunlarda ersa, ikki Haramga ega bo‘lib turgan kishilar bu esdalik muborak mo‘jiza toshni yo‘qotish qasdida qaysi chuqurga eltib tashladi ekan?
Rasululloh zamonlaridan qolib, shundan buyon saqlanib kelgan ikki Haramdagi turgan tarixiy joylarni vayron qilgan bu kishilar mazkur esdalik muborak toshni albatta qo‘ymagan bo‘lsalar kerak.
Makka qabristoni «Jannatul mu’allo»dur. Madina mozori «Jannatul baqi’» atalur. Bunda esa onalarimiz Hazrati Xadicha, Hazrati Oisha, Payg‘ambarimiz amakilari Hazrati Abbos, Hazrati Usmon, imomi Hasan raziyallohu anhumlar bor edilar. Bulardan boshqa Madina mozorida o‘n olti ming sahoba bor, deb rivoyat qilurlar.

Mana shularning qabr gumbazlarini buzib yer bilan tekis qilibdilar. Nega bundog‘ desalar, ziyoratga kelgan kishilar bulardan madad talab qilib hojatlarini so‘raydilar, bu esa kufr emishdur. Vahhobiylar ersa, o‘z mazhablaridan boshqa musulmonlarni mushrik hisoblagaylar. Bu so‘z ersa Islom sharafiga bek ulug‘ xiyonatdur. Qur’oni karim sha’niga eng katta jinoyatdur. Bir kishini kofir qilmoq, uning qonini nohaq to‘kkandan yomonroqdur. Xudodan o‘zga narsaga sig‘inib, Allohni eskarmasdan, shuning o‘zidangina hojatini talab qilish shariatda durust emasdur. Bu ishga hammamiz ham iqrordurmiz.
Chunki mahluqdan hech kimarsa inson bo‘lsin, yo farishta bo‘lsin, Allohdan madad topmaguncha o‘z kuchi bilan boshqa bir mahluqqa albatta yordam qila olmagay. Lekin xohi tirik, xohi o‘lik mozor, mashoyix, kiromlar ziyoratiga borib, bularni orachi qilib Allohdan hojat talab qilsalar, nima ziyoni bordur? Buning durustlig‘ida shar’an hech qanday shak yo‘qdur.
Payg‘ambarlar, aziz avliyolar, boshqalarni Xudo oldida shafoat qilgaylar, bu ersa oyat va hadis bilan sobitdur. Islom ahlida bu ishga qarshilik qilguvchilar yo‘qdir. Dunyo podshohlari oldida zarrachalik ulug‘ martabalik kishilar ham muhtojlarning hojatlarini chiqarib, gunohliklarini podshodan tilab jazodan qutqaza oladilar.
Ma’lumdurki, Qur’onning mingta oyati ersa tarix bayoni uzra kelmishdur. Tarixiy ishlarni saqlamoq, Islom yo‘lida ilmiy-amaliy xizmat ko‘rsatgan zotlarga hurmat ko‘rsatmak butun inson olamida eng yaxshi ko‘rilmish ishlarning birisidur. Hozirgi yigirmanchi asr madaniyati ustida boshqalar Yer olami ma’lumotiga qanoat qilmasdan, yuqorigi olam atalgan oy, kunga qarab intilmoqdadurlar. Imkoniyat ichidagi borliq narsalarning sababi topilgan taqdirda uning vujudga chiqishi aniqdir.

1907 yilda Islom olamidagi musulmonlardan Arafotga yig‘ilgan hojilar soni ikki milyonga yetgan edi deb, ishonimlik kishilardan eshitgan edik. O‘shal zamon gazetalari xabarlaricha, yolg‘iz Namangon uezdiga qarashlik yerlardan mingdan ortiqroq kishi haj safariga chiqqan edilar. Bu kunlarda esa (1959 y.), hajga butun sovet tuprog‘idagi musulmonlardan yigirmadan ortiq emasdur.

Bayt:
Bilmas ersa hech kimarsa bu musibat bo‘lg‘usi,
Bildi ersa qayg‘udin har kunda ming qiynalg‘usi.
Imom Termiziy Hazrat Ali karamallohu vajhadan rivoyat qilur:
«Bir kuni Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bilan birga yurib, Makka shahri atrofini aylanishdik. Bizga to‘g‘ri kelgan daraxtlar, toshlar oldidan o‘tganimizda: «Assalomu alaykum, yo Rasulalloh», deb ochiq so‘zlab, salom berishur edi. Ayniqsa, Jabroil alayhissalom Payg‘ambarimizga birinchi vahiy keltirgan kuni Hiro tog‘idan uyga kelgunlaricha yo‘lda yo‘liqqan daraxtlar, toshlar hammasi salom qilishdi. Rasululloh alarning salomlariga javob qaytardilar».

O‘NINCHI MO’JIZA

Ibn Mojja rivoyat qilur:
«Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bir kuni Hazrati Abbos uylariga kirib, hammalarini bir yerga yig‘ib o‘ltirg‘izdilar. So‘ngra alarning ustilariga ridolarini yopib turib, duo qilib:
— Ey bor Xudoyo, bular ersa menim amakim, amakizodalarim erurlar. Men bularni yopgandek sen ham yopib, do‘zaxdan ozod qilg‘aysen, — dedilar.
Shunda to‘rt yoq tomlardan, eshik bo‘sag‘alaridan uch qayta «Omin» deb ovoz chiqdikim, besh-o‘n odam barobar «Omin» degandek eshitildi.
Payg‘ambarimiz amakilari boshliq o‘g‘illari Fazl, Abdulloh, Ubaydulloh, Qusam, Ma’bad, Abdurahmon, Said, Ummu Habiba — barilari bu mo’jizani quloqlari bilan angladilar». Boshqa sahobalar ersa bulardan rivoyat qilishdi. Raziyallohu anhum.

O‘N BIRINCHI MO’JIZA

Imom Buxoriy, Imom Termiziy Hazrati Anas ibn Molikdan shundog‘ rivoyat qilurlar:
«Bir kuni Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Hazrati Abu Bakr Siddiq, Hazrati Umar, Hazrati Usmon raziyallohu anhumlar hammalari birga Uhud tog‘iga kelishib, aning ustiga chiqdilar ersa, tog‘ titragani turdi.
Anda Rasululloh:
— Ey Uhud, to‘xta. Sening ustingdagi kishilarning birisi Allohning payg‘ambaridur, ikkinchisi, aning yori Siddiq akbardur, qolgan ikkovlari shahiddurlar,— deyishlari bilan darhol to‘xtadi.
Endi bu voqeada uch mo‘jiza bordur:
Birinchisi, Rasululloh tog‘ tepasiga chiqishlari bilan aning titrab ketishi;
Ikkinchisi, Rasululloh so‘zlarini anglab darhol to‘xtalishi.
Uchinchisi, kelasi g‘aybdan xabar berishlaridurkim, Hazrati Umar va Hazrati Usmon ikkovlari ham shahid bo‘ldilar. Birinchilarini Eron asiri Hurmuz kofir, namozda turganlarida xanjar urib shahid qildi. Ikkinchilarini ersa, o‘zaro chiqqan fitnachilar uylariga bostirib kirib o‘ldirishdi, raziyallohu anhum.

O‘N IKKINCHI MO’JIZA

Rasululloh qo‘llarida mayda ushoq toshlarning tasbeh aytishlaridur.
Bu voqeani bir necha mashhur hadis olimlari o‘z kitoblarida keltiribdurlar. Imom Bayhakiy, Imom Tabaroniy Hazrati Abu Zardan rivoyat qilurlar.
«Bir kuni Rasulullohni hilvatda topdim, yolg‘iz o‘ltirur ekanlar. Kelib salom berdim, javob bergan so‘ngida:
— Ey Abu Zar, nima uchun kelding? — deb so‘radilar.
— YO Rasulalloh, muhabbatingiz tortib keldi, — dedim.
— O‘ltir, — deb iltifot qildilar, yonlariga o‘ltirdim.
O‘zlari gapirmagach, men ham hech narsa so‘ramadim. So‘ngra ko‘p xiyol o‘tmay Hazrati Abu Bakr Siddiq shoshilgan kishidek ildam yurib kelib salom berdi, javob berganlaridan so‘ng:
— Ey Abu Bakr Siddiq, seni kim keltirdi? — dedilar.
— Yo Rasulalloh, sizning muhabbatingiz, — dedilar.
— O‘ltir, — deb unga ham ishorat qildilar.

Shunday qilib, ketma-ket Hazrati Umar, Hazrati Usmon ham kelishdi. Alardin ham shundog‘ so‘radilar ersa, javoblari biz aytgandek bo‘ldi. So‘ngra Rasululloh sollallohu alayhi vasallam yerga qo‘l uzatib bir siqim mayda tosh oldilar.
Hovuchlarini ochishlari bilan u mayda toshlar sado qilib tasbeh aytishgali turdi. Ari g‘o‘ng‘illagandek ularning tasbeh tovushlarini atrofda o‘ltirgan sahobalar eshitdilar. So‘ngra changallaridagi mayda toshlarni yerga qo‘ydilar. Tasbeh aytib turgan toshlar, yerga qo‘yishlari bilan to‘xtab, jim bo‘lib qolishdi. Yana ularni olib, Abu Bakr Siddiq olaqoniga qo‘yib edilar, yana tovushlari chiqdi. Andin olib yerga qo‘yib edilar, tasbehdan to‘xtadi.
So‘ngra shu tartibda Hazrati Umar, Hazrati Usmon qo‘llariga soldilar, yana tasbeh aytgali turdi.
Hazrat Ali u kuni yo‘q edilar. So‘ngra Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bu uchovlaridan boshqa sahobalar qo‘llariga ham qo‘ydilar ersa, hech birlarining qo‘llarida tasbeh aytmadi».
Bundan ma’lum bo‘ldikim, boshqa sahobalarga qaraganda choryorlarning Xudo oldida darajalari ulug‘ ekandir. Raziyallohu anhum.

O‘N IKKINCHI MO’JIZA

Rasululloh qo‘llarida mayda ushoq toshlarning tasbeh aytishlaridur.
Bu voqeani bir necha mashhur hadis olimlari o‘z kitoblarida keltiribdurlar. Imom Bayhakiy, Imom Tabaroniy Hazrati Abu Zardan rivoyat qilurlar.
«Bir kuni Rasulullohni hilvatda topdim, yolg‘iz o‘ltirur ekanlar. Kelib salom berdim, javob bergan so‘ngida:
— Ey Abu Zar, nima uchun kelding? — deb so‘radilar.
— YO Rasulalloh, muhabbatingiz tortib keldi, — dedim.
— O‘ltir, — deb iltifot qildilar, yonlariga o‘ltirdim.
O‘zlari gapirmagach, men ham hech narsa so‘ramadim. So‘ngra ko‘p xiyol o‘tmay Hazrati Abu Bakr Siddiq shoshilgan kishidek ildam yurib kelib salom berdi, javob berganlaridan so‘ng:
— Ey Abu Bakr Siddiq, seni kim keltirdi? — dedilar.
— Yo Rasulalloh, sizning muhabbatingiz, — dedilar.
— O‘ltir, — deb unga ham ishorat qildilar.
Shunday qilib, ketma-ket Hazrati Umar, Hazrati Usmon ham kelishdi. Alardin ham shundog‘ so‘radilar ersa, javoblari biz aytgandek bo‘ldi. So‘ngra Rasululloh sollallohu alayhi vasallam yerga qo‘l uzatib bir siqim mayda tosh oldilar.
Hovuchlarini ochishlari bilan u mayda toshlar sado qilib tasbeh aytishgali turdi. Ari g‘o‘ng‘illagandek ularning tasbeh tovushlarini atrofda o‘ltirgan sahobalar eshitdilar. So‘ngra changallaridagi mayda toshlarni yerga qo‘ydilar. Tasbeh aytib turgan toshlar, yerga qo‘yishlari bilan to‘xtab, jim bo‘lib qolishdi. Yana ularni olib, Abu Bakr Siddiq olaqoniga qo‘yib edilar, yana tovushlari chiqdi. Andin olib yerga qo‘yib edilar, tasbehdan to‘xtadi.
So‘ngra shu tartibda Hazrati Umar, Hazrati Usmon qo‘llariga soldilar, yana tasbeh aytgali turdi.
Hazrat Ali u kuni yo‘q edilar. So‘ngra Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bu uchovlaridan boshqa sahobalar qo‘llariga ham qo‘ydilar ersa, hech birlarining qo‘llarida tasbeh aytmadi».
Bundan ma’lum bo‘ldikim, boshqa sahobalarga qaraganda choryorlarning Xudo oldida darajalari ulug‘ ekandir. Raziyallohu anhum.