Kunduz kunlari bug’doy o’rib qaytar edik. Kimdir gap topib kelar edi: «Jo’rahoji boboning qovuni pishibdi, ertalab o’tayotsam, sap-sariq bo’lib yotibdi, o’lay agar, o’z ko’zim bilan ko’rdim». Charchoqlar unutiladi, yarim kechasi to’nlarni kiyib olib (to’nning ikki bari — o’ngiri qaytarilsa, tayyor xalta bo’ladi) qovun o’g’irlikka jo’naladi. Qorong’i kechada o’lja — qovunlarni yorib, yeb boshlaysiz, mazasi qovunnikiga o’xshamaydi, boshqasini yorasiz, yana shu holat. Shunda pastga — chiroqqa olib tushib ko’rsak, Hoji boboning oshkadi (oshqovoq)larini uzib kelgan bo’lamiz. Bu gapni topib kelgan jo’ramiz Abdurahmon Istil esa oshqovoq po’chog’i bilan do’pposlanadi.
"¦ Afsus, ming afsus, Tog’ay Murod bizning ana shu sirli, sehrli o’spirinlik davrimiz haqida ajoyib bir qissa yozmoqchi edi, gurunglarimizda aytgandi, vaqt bevafolik qildi.
Qish kechalarida bir-birimiznikida yotib qolib, dars tayyorlar edik. Tog’ayning alohida o’z xonasi, yozuv stoli bo’lardi. Yozuv stoli tepasida dunyo xaritasi osig’liq turar va Tog’ay unda mashq qilishni yaxshi ko’rardi.
Men sinfkom edim va barcha fanlardan yaxshi o’qishga harakat qilardim. Bir kuni Tog’ay shunday deb qoldi: hamma fanlarni o’zlashtirib ololmaysan, buning imkoni ham yo’q. Shuning uchun o’zingga yoqadigan biror-bir fanni tanla va uni durustroq o’rgan, maktabni bitirganingda kerak bo’ladi.
U ana shunday mustaqil va to’g’ri fikrlaydigan, o’rinli maslahat bera oladigan aqlli bola edi.
Tog’ay bir kuni maktabga kelmadi, sababi bo’lmasa, u umuman dars qoldirmas edi. (Bu voqea, adashmasam, 1963 yilning aprel-may oylarida bo’lgandi.) Sababini bilish uchun darslar tugagach, ularnikiga bordim. U bir o’zi choy ichib o’tirgan ekan, kayfiyati ko’tarinki, ko’zlari yonib turardi.
— Bilasanmi, qaerda edim, — deb so’z boshladi u, — Denovga, «G’alaba uchun» gazetasiga bordim, Chori Yoqubov degan kishiga bir-ikki hikoyamni olib borgandim, maqtadi, g’ayrat qiling, dedi. Endi gurunglarni kamaytirib, ko’proq o’qishim, yozishim kerak bo’ladi.