Yo‘lni biladigan yo‘lboshchilar o‘z jonlarini hasratda qoldirib, ojizlik va hayratda qoldilar. Avval Odam Safilullohga nima bo‘lganini ko‘r, uning umri motamda o‘tdi, keyin Nuhni ko‘r, u xaloskorlik ishiga bel bog‘lab, ming kofirlardan azob chekti. Yana Ibrohimga boq: dilini yakkayu yagona Alloh taologa bag‘ishlab, olov va manjaniqni manzil qildi1. Yana motamzada Ismoilni ko‘r: maqsadi yor oldida qurbon bo‘lish edi. Yana sarsonu sargardon Ya’qubni qo‘r, o‘g‘li firoqida ko‘zdan ayrildi. Yana Yusufi Siddiqning ahvolini ko‘r: qullik zindonida va quduqda boshidan nimalar kechdi? Yana sitamkash Ayyubga boq: Eshik oldida qurtlar va bo‘rilarga yem edi. Yana yo‘lini yo‘qotgan Yunusga boq: oy osmonidan baliqqorniga tushib qutuldi. Yana Musoni qo‘r: Alloh bilan ahdu paymondan boshlab Fir’avnning doyasi bag‘rida o‘sdi.
Yana Dovudga qara: jigari tafti bilan temirni mumga aylantirardi (eritardi). Yana podsho Sulaymonni ko‘r, dev uning mamlakatini qanday qilib havoga olib chiqdi (barbod qildi). Yana Zikriyoki, Alloh ishqida ko‘ngli jo‘sh urdi, boshiga arra solsalar ham indamadi. Yana Yahyoni ko‘rki, odamlar oldida tog‘oradagi sha’mday boshi kesilgan edi. Yana Isoga qara, u juhudlardan necha marta qochib, jon saqladi. Yana payg‘ambarlar sarvari (Muhammad sallallahu alayhi vassallam) ga qara: kofirlardan qancha jabru jafo ko‘rdi. Sen buni oson deb o‘ylama, ozgina narsa ham kishini jondan ayirishi mumkin, axir. Nima deyin, boshqa so‘zim qolmadi. Shoxidan uziladigan gulim ham qolmadi. Bir yo‘la hasrat qurboniga aylandim, menda bechoralikdan o‘zga chora qolmadi.
Ey Rabbim, yo‘lingda aql — sut emadigan go‘dakday, aql Seni izlab-izlab yo‘qoldi (toliqdi). Oyoqlari qabargan menday odam bunday zotga qanday yetadi, yetganimda ham Ul poklikka qachon yetaman? Sen (Alloh) ilmga ham, bayonga ham sig‘maysan. Sen daromadu chiqimlar, ziyonu foydadan tashqarisan, Musodan Senga foyda va Fir’avndan ham ziyon (yomon so‘z) Senga yetmaydi. Ey chegarasiz Alloh, Sendan o‘zga kim bor, Senki haddu g‘oyatdan buyuksan, sendan o‘zga kim bor? Hech narsa chegarasizlik va gumonu shubhadan tashqarida bo‘lishlikda Senga barobar emas, Sening birliging — Sening barchani kamroving va borliging-dadir. Jahon xalqi hayron qolibdir. Sen esa parda ostida yashirinsan. Axir, ey Do‘st, pardani ko‘targin, jonimni o‘rtama, bundan boshqa pardada yashirin yondirma. Hayrat dengizida birdan yo‘qoldim, bu sarsonlikdan yana O’zing qutqargil! Osmon dengizining o‘rtasida sarson qolibman, parda ichida emas, tashqarida qolibman*.

Bandangni bu nomahram dengiz (dunyo)dan chiqar. Sen meni shu joyga (dunyoga) keltirgansan. Sen o‘zing undan chiqar. Mening nafsim butun vujudimni egalladi, agar meni Sen qo‘llamasang, voy mening holimga! Jonim behuda ishlar, narsalar bilan bulg‘angan, men bulg‘anishlarga toqat qilolmayman. Yo bu bulg‘anishdan pok et, yana qonimga bo‘yab, tuproq ayla meni, yo marhamating eshigini ochib, g‘aybingga yetkazgin. Odamlar Sendan qo‘rqadilar, men esa o‘zimdan qo‘rqaman, chunki Sendan yaxshilik, o‘zimdan yomonlik ko‘rganman. O’lgandirman, tuproqqa borurman, jonimni yana qaytar, ey jon bag‘ishlovchi Egam. Agar istamasang buni, bu ovoralik bo‘lur, agar Dargohingdan quvsang — bu yuz o‘girishing bo‘lur.
Ey podshohim, men yuragi qonga belangan odamman, falak kabi butun vujudim aylanishda (sargardon)dir. Xuddi shunday, bir-birimizga hamsoya (qo‘shni)miz. Sen — quyoshsan, biz esa soyamiz, yoding bilan kecha-kunduz birgaman. (Qur’onda) bir lahza talabdan to‘xtamang, degansan. Ne bo‘lardiki, bechoralarga marhamat yuzasidan boqib, qo‘shnichilik haqiga rioya qilsang.
Dardli dil va afsuslangan jon bilan Sening ishtiyoqingda (shavqingda) bulutday ko‘z yoshi to‘kaman. O’z dardimdan Senga so‘zlasam, yo‘qolib ketaman (yodingda), qachongacha Seni izlayin. Gumrohdirman, yo‘lboshchim bo‘l, kechikib (bevaqt) kelgan bo‘lsam ham, davlat ato et menga. Kimki sening ko‘yingda davlatli bo‘lgan bo‘lsa, Senda yo‘qolib, o‘zidan bezor bo‘ldi. Noumid emasman va ishonaman, chunki Sening marhamating cheksiz, yuz ming sham’ingning biri mening qalbimda yongay!

Bir intizomli, ammo hayronu sargardon odam bor edi, kecha-kunduz mudom safarda edi. Unga bir ayyor (javonmard) uchrab qoldi va qo‘lini bog‘lab, uyiga olib bordi, keyin qilich bilan uning boshini chopmoqchi bo‘ldi. Shu payt ayyorning xotini dilxasta gadoga bir parcha non berdi. Eri qilich ko‘tarib kelganda, ul bechora gadoning qo‘lida nonni ko‘rib qoldi. Dedi: ey noshud, bu nonni senga kim berdi? Dedi: bu nonni sening ayoling berdi. Er bu gapni eshitgach, dedi: seni o‘ldirish bizga harom bo‘ldi (man’ bo‘ldi). Chunki, bizning nonimizni yegan har bir odamga biz tig‘ tortolmaymiz. Nonimizni yegan kishiga jonimizni ham beramiz, men qanday qilib uning qonini tig‘ bilan to‘kayin.
Xoliqo, toki (o‘zimni topib), yo‘lingdaman. Sening dasturxoningdan noningni yeyman. Kimki birovning nonini sindirsa, u bu non haqini esdan chiqarmagay. Sening yuz ming saxovat dengizing bor, Sening noningni ko‘p yedim, buni hisobga olgin, haq berguvchi Egam. Ey olamlar Ilohi, yo‘lda qolgan bandiman, quruqlikda qonga g‘arq bo‘lgan kemani suribman. Mening qo‘limni olib, faryodimga yet, pashshaga o‘xshab qachongacha qo‘limni boshimda tutib turaman. Ey mening gunohlarimni kechiruvchi, uzrlarimni qabul qiluvchi (egam): yuz marta kuydim, yana kuydirmoqchimisan? Sendan uyalib, qonim uyushmoqda, ko‘p nomardliklar qildim, ayblarimni berkit. Men gofillikdan yuz gunohlar qildim, Sen buning evaziga yuz rahmatlar ato etding.
Ey, Podshohim, men miskin bandangni kechir, agar mandan yomonlik ko‘rgan bo‘lsang ham, afv etgin. Bilmasdan xato qildim, kechirgin, jonu dilim bilan azobdaman (pushaymonman): kechirgin! Ko‘zlarim oshkoro yig‘lamasa ham, Sening ishqingda jonim yashirin holda zor yig‘laydi.

Xoliqo, agar yaxshi yoki yomon ish qilgan bo‘lsam ham, nima qilgan bo‘lsam ham, o‘z tanim bilan qildim. Mening pasthimmatliklarimni afv et, hurmatsizligimni berkit. O’zimga mubtalo, ammo Sening hayroningman, yomonmanmi yoki yaxshimanmi — Senikiman. Holimga boq, Sensiz yarimta uzvman. Agar Sen menga boqsang, Kull — butun bo‘laman. Qonli ko‘nglimga bir bor nazar sol, bu (dunyo)ning barcha tashvishidan olib chiq. Agar Sen meni nokas desang, hech kim mening gardimni topolmaydi. Men kimmanki, sening oldingda qadrim bo‘lsa (odam desang), Sen uchun bir arzimas (nokas) bo‘lsam, shu menga yetarli, ming shukr deyman. Sening bir qora quling deyishga, Sening ko‘ying itining tuprog‘iga belangan qulingman, demoqqa haddim bormi? Sen uchun qullikni jonimda saqlarman, habashlar kabi tamg‘ang qulog‘imdadir. Agar hindu quling bo‘lmasam, qanday qabul bo‘layin, hindu quling bo‘lsam, zanji kabi dildan bo‘layin. Tamg‘ali hindu qulingni sotma, uning qulog‘iga halqa qilib qo‘y, egam (Ya’ni, qulog‘im doimo Seni tinglasin).
Ey, Rabbim, Sening fazlingdan kishi noumid emas, abadiy sening tamg‘angning halqasidaman. Kimningki dili Sening darding bilan xursand bo‘lmasa, u hech ham xursand bo‘lmasin, chunki bunday odam Sening (yo‘lingga kirgan) mard emas. Ey dardimning darmoni, bir zarra dardingdan menga ber, zero Sening dardingsiz mening jonim o‘lgusidir. Kofirga — kufr, dindorga — din. Attorga esa — sening dardingning bir zarrasi kifoya!
Ey Rabbim, mening «Yo Rab» deb chekkan ohlarimdan xabardorsan, tungi motamlarim (nolalarim)ni ko‘rib turibsan. Motamim haddan oshdi - Isrofil surini yubor, zulmat ichraman, bir nur yubor. Bu motamimda kafilim Sen bo‘lgin, boshqa suyanchig‘im yo‘q, boshqa yo‘ldoshimu yo‘lboshlovchim yo‘q. Musulmonlik nurining lazzatini ber, zulm qiluvchi nafsimni yo‘qotishga madad ber. Soyangda yo‘qolgan bir zarraman, borlig‘imdan hech vaqo qolmagan. Oftob kabi porloq huzuringning soyasiman, koshki shu oftob nuri torlaridan vujudim eshilsaydi. Toki men bir hayronu sarson zarraday qutulib, shu nur toriga osilsaydim. Shunda bu darchadan tashqari (otilib) chiqardim, ravshan charogon olamga peshvoz chiqardim. Jonim labimga kelguncha, ko‘nglimning armonli orzusi shu edi. Agar jonim chiqsa, Sendan o‘zga hech kimim yo‘q, oxirgi nafasimda ham jonimning yo‘ddoshi Sen bo‘lgin. Agar mening jonim mendan xoli qolgan paytda Sen mening yo‘ldoshim bo‘lmasang, ahvolimga voy! Umidvormanki, Sen yo‘ldoshim bo‘larsan, chunki agar istasang, buni qila olasan.

Ey dunyo va din xojasi, vafo xazinasi, ikki olamning sarvari va to‘lin oyi bo‘lgan Mustafo. Ey shariat oftobi, e’tiqod osmoni, olam nuri, ikki olam rahmati.
Poklarning joni uning pok jonining tuprog‘i. Jonni unga bag‘ishla, dunyo uning (yo‘lidagi) tuproq. Ikki dunyo xojasi va hammaning sultoni, jonning oftobi-yu hammaning iymoni. Me’roj egasi va koinot boshlig‘i (sadri), Haqning soyasi, zot oftobining xojasi. Bu dunyo va ul dunyoning peshvosi, oshkoro va yashirin (narsalar) imomi. Anbiyoning eng ulugi va eng yaxshisi, soflar va valiylarning rahnamosi. Islom maqdysi va tariqat hadisi (yo‘lboshchisi), g‘aybning muftisi, juzv va kullning (yakkalik va umumiylikning) imomi. Nimaiki aytsam, barchasidan ulug‘roqxoja, u hamma narsada hammadan oldindadir. Haqtaolo uni Arasot (qiyomat) xojasi deb aytdi.
Ikkala olam vujudidan nom topdi. Arsh ham uning nomi bilan orom oldi (tinchidi). Olam xalqi xuddi saxovat dengizidan paydo bo‘lgan shabnamlar kabi u tufayli yaratildilar. Haq taolo ul pokiza nurni o‘z huzurida ko‘rgach, uning nuridan yuz nur dengizini yaratdi, mavjudotlar yaratilishidan maqsad uning nuri edi. Barcha ma’lum va mavjud narsalar uning asli (ildizi) edi. Haq taolo o‘zi uchun Ul pok jonni, uning uchun esa jahonni yaratdi. Yaratilishdan maqsad faqat udir, undan pokroq zot mavjud emas. G’aybning qo‘ynidan avval paydo bo‘lgan narsa hech shubhasiz uning pok nuridir. Ul oliy nur bayroq tikkandan keyin Arshu Kursi va Lavhu Qalam ishga tushdi. Pok nuridan bir yalov - olamdir, yana bir yalov — zarralar (jismlar) bilan Odamdir. Bu muazzam nur oshkora bo‘lgach, u Ulug‘ Alloh huzurida sajdaga bosh qo‘ydi. Ming-ming yillar sajdada edi, shuncha davr ruku’da turgan edi. Yillar davomida qiyomga mashg‘ul edi, tamomi umr shahodat kalimasini qaytarardi. Bu sirlar daryosining namozi nuridan, jumla ummatga namoz farz bo‘ldi. Haq taolo ul nurni Quyosh va Oyday o‘z yonida uzoq saqlardi.

Keyin Haqiqat daryosiga birdan ul nurni zohir etib, yo‘lladi. Ul nur sirlar dengizi yuzini ko‘rgach, unda izzat (ulug‘vorlik) va noz (ehtiyojsizlik)dan mavjlanish (jo‘shqinlik) paydo bo‘ldi. U talab bilan o‘z-o‘zining atrofida yetti marta aylandi va shu tufayli yetti osmon pargori (tsirkuli) paydo bo‘ldi. Haq taolo tomonidan unga har nazar tushganda, bir yulduz paydo bo‘ldi. Keyin ul pok nur orom oldi — oliy Arshga aylanib, Kursi deb ataldi. Arshu Kursi zotining aksini tiladilar (topdilar), farishtalar sifatlarini tiladilar (topdilar). Nafaslaridan (ruhlaridan) nurlar yuzaga keldi, fikrga to‘liq dilidan sirlar oshkora bo‘ldi. «Ruhning siri Haq Amri olamidandir, bilgin. Bas, ey ruh, nafas bilan odam ichiga kir!» — degan sado yangradi. Ul ruhlar (nafaslar) va sirlar yig‘ilgach, shu sababdin ko‘plab nur jam’ bo‘ldi. Ummatlar ham uning nuri tufayli yig‘ildilar, ul jamoa (ummatlar) kull (payg‘ambar) tomon beixtiyor intildilar. Odamlarning Alloh tomon jamlanishi, bir e’tiqodga kelishi uchun u qiyomatgacha mab’us (atrofiga ergashuvchilarni yig‘adigan) bo‘ldi. Da’vat bilan shaytonni islomga chaqirgach, shayton ham musulmon bo‘ldi*. Parvardigor izni bilan jinlarni jinlar kechasida oshkora da’vat etdi. Qudsiy malaklarni ham rasul bilan o‘tkazdi. Hammasini bir kechada da’vat qilib yig‘di. U hayvonlarni da’vat qilishga kirishdi. Guvohlari echki bolasi bilan echkiemar edi. Butun olam butlarini ham da’vat qildi va hammalari uning oyog‘i ostiga yiqildilar. Ul pok zot jamiki zarralarni da’vat qildi.
Hech bir anbiyo bu izzat va yuksalishni ko‘rmadi - biror-bir ummat uning da’vatidan bosh tortmadi. Uning nuri mavjudotning asli - mohiyati edi. Uning zoti har bir zotning matla’i edi. Ikki jahon da’vati unga vojib (zarurat) bo‘ldi, oshkora va yashirin zarralar da’vati ham. Juz’ va kull uning ummati bo‘ldilar — uning himmati xirmonidan don teradigan bo‘ldilar. Mahshar kuni amalsizlar uning shafoatiga muhtoj va intizordirlar.
Hamma ishda u ustoz edi. U hech qachon dunyolikdan hech narsaga qiziqmagan, narsa uchun yig‘lamas edi ham. Barcha mavjudot uning e’tiboridadir, barcha maqsadlar uning roziligi ostidadir. Har joyda olamning siri udir, har bir dilxasta qalbiga malham ham u. Uning xosiyati shu darajada ulug‘vorki, bunday ulug‘vorlikni biror kimsa tushida ham ko‘rolmaydi. O’zini kull (umumiy) ko‘rdi va kullni o‘zi deb bildi, orqadagini ham, oldinni ham ko‘ra bildi*.

Haq taolo payg‘ambarlikni u bilan yakunladi — xatm etdi. - Mo‘jiza, xushxulqlilik va futuvvatni ham u bilan oxiriga yetkazdi. Da’vatini xoslar va avomga buyurdi, o‘z ne’matini u bilan tugatdi. Kofirlarga azob ichra muxlat berdi, uning zamonida.
Uning hashamati panohida qolgan payg‘ambarlar ummatiga ham yashash imkonini berdi. Tun yarmida uni me’roj sari yo‘lga boshladi, kullning sirini u bilan yashirin yubordi. Izzat va sharaf ichra ikki qibla edi, uning soyasiz soyasi. Haq taolo unga eng ulug‘ kitob yubordi, ham kullning kullini hisobsiz topdi. Payg‘ambarlar ehtiromi uning me’rojida. Muhammad ularga peshvou sarvar. U ummatlari orasidagi olimlar bamisoli nabiylarday. Uning ishlarining ehtiromu e’tirofi Tavrot va Injilda tilga olingan. Tosh undan yuksalish qadrini topdi, u yaminalloh - Allohning o‘ng tomoni ramziy xil’atini topdi. Hurmati yuzasidan uning tuprog‘i qiblaga aylandi. Ummatida masxu nasx yo‘q. Uning tufayli butlar yiqildi, uning ummati ummatlarning eng yaxshisi.
Qurg‘oqchilik yilida qurigan quduq u tufayli zilol suvga to‘ldi, oy uning barmog‘idan yorildi, quyosh uning farmonidan tashqari emas. Uning yelkalari orasida paig‘ambarlik muhri quyoshday porlab turibdi. Ka’ba u tufayli Baytulloh sharafini topti - unga yo‘l topgan kishilar omonlik topti. Jabrail uning qo‘lidan xirqa kiydi va jubba libosida oshkora bo‘ldi. Tuproq uning zamonida kuch topdi -ham masjid bo‘ddi va Tur tog‘i izzatini qozondi. Har bir zarraning siri unga ayon edi, savodu daftar o‘qimay barcha narsalar mohiyatini bildi. Haq tili uning tili bo‘lgach, bas, zamonasining eng yaxshisi (a’losi) udir. Oxirgi nafasigacha, uning shavqi - istagi Allohdan savol qilardi. Sirlar - roz dengizida qalbi bexud bo‘lgach, uning to‘lqini namozda sel bo‘lib oqardi. Uning qalbi tubsiz dengiz bo‘lganidan, bu chuqur dengiz ko‘p to‘lqinlangach, ey Bilol, azon ayt, toki bu tang xayoldan chiqayin, deb aytardi.
Bunday holdan holga ko‘chishlarda agar aqlni ishlatsang, yuz jondan bir jon qolmagay. Uning xilvatida aqlga yo‘l yo‘q, ilm ham bu voqeadan ogohbo‘lolmaydi. Xilvatda u Halil (Ibrohim) bilan bazm quradi, agar o‘tda kuysa, Jabrail ham unga yaqinlasholmaydi. Jonining Simurg‘i oshkoro bo‘lgach, Muso dahshatdan musichaga o‘xshab kichrayib qoladi. Muso ul janob (Muhammad mustafo)ning bisotiga (doirasiga) kirdi (Me’roj vaqtida hazrat Musoning ul zotga tazim qilganiga ishora).

Zul-jalol sha’mining me’rojida Bilol kovushlarining ovozini eshitardi, Imron o‘g‘li Muso agarchi shoh bo‘lsa ham, ammo sajdagohga kovushlari bilan borishiga unga ruxsat yo‘q edi. Bu inoyatni ko‘rki, uning mansab-darajasini Haq Uning dargohi xizmatkoriga nasib etdi. Uning chokari — xizmat-koriga o‘z dargohini ochdi, kovush bilan o‘z huzuriga kirishga ruxsat berdi. Muso bu martabani ko‘rgach, uning xizmatkorida bunday qadru qimmat, yaqinlikni ko‘rgach, dedi: Yo Rab, meni uning ummatidan qilgin, uning himmati himoyasiga kirgiz meni!
Garchi Muso bu hojatni tilagan bo‘lsada, ammo bunday oliy maqom Isoga nasib bo‘ldi. Ko‘nglida bu xilvatni (osmonni) tark etib, xalqni Muhammad diniga da’vat qilish fikri paydo bo‘ldi. To‘rtinchi osmondan yerga tushish, Muhammad oyog‘i ostidagi tuproqqa yuzini qo‘yib, jonini unga bag‘ishlashga chog‘landi*. Nomi ulug‘ Maseho Muhammadning xabarchisi bo‘ldi, shuning uchun uni Alloh Mubashshar deb nomladi.
Agar birov: «Shunday bir odam bo‘lsaki, u bu jahondan ketib, yana qaytib kelsa, bizning mushkillarimizni bir-bir hal etsa, toki dilimizda hech shak qolmasaydi» deydigan bo‘lsa, (bilgilki), bu olamda Muhammaddan boshqa hech bir boshqa zot qaytib kelmadi. Hech kim u kabi qalban ko‘radigan tug‘ilmadi, u kabi donolik darajasiga yetmadi. U - sultondir, boshqalar u tufayli (yaratilgan), u - shahanshoh, boshqalar esa uning raiyati. Bamisli «laamrak» boshiga toj bo‘ldi, xalq uning eshigi yo‘lida tuproq bo‘ldi. Uning sochining hididan jahon mushk hidiga to‘ldi, dengiz uning ishtayoqida chanqadi (qirg‘oqlarga bosh urdi). Uning diydoriga tashna bo‘lmagan kim bor? Tosh-yog’ochlargacha uning ishi bilan bandlar. U nur daryosi minbarga chiqqanda qalblar ham nur, ham durga to‘lardi. Ustunsiz osmon ham nurga to‘ldi, ustun esa uning firoqida g‘amgin bo‘ldi. Uning vasfini qanday qilib til bilan aytay, bunda uyatdan terlab, badanimdan qon oqadi. U olam fasohati, men esa lolu hayron, bunday ahvolda uning holini sharhlay olamanmi? Uning vasfi bu nokasning loyig‘imi, axir? Uning vasf etuvchisi xalloqi olamdir, shu yetarli emasmi!

Bu jahon barcha martabalari bilan uning oyog‘i tuprog‘idir, yuz jahon uning pok jonining tuprog‘idir. Payg‘ambarlar uning vasfida hayrondirlar, sirni biluvchi dono boshlar ham ovora bo‘ldilar. Ey, sening kulging tufayli oftob mavjud, sening yig‘ing bulutlardan yomg‘ir yog‘diradi, ikki jahon sening oyoqlaring ostidagi gard kabidir, sen yotgan gilam — eng ulug‘ joy. Ey karamli zot, gilamingdan bosh chiqar, so‘ngra gilam bo‘yicha oyoq uzat. Barcha shariatlar sening shariatangda mahv bo‘ldi, sening far’ing (qisming)da barcha asllar yo‘qoldi. Sening shar’ing va hukming toki barqaror ekan, Iloh nomi bilan sening noming hamrohdir. Anbiyo va rasullarning jami sening dininggy kelib qo‘shilishi muqarrar. Sendan oldin sen kabi yo‘q edi, sendan keyin ham sen kabi bo‘lmagay. Olamdan oldin va olamdan keyin ham. Avvalu oxir ham sensan. Hech kim sening gardingga yetmadi, hech kim senday izzatga ham erishmadi.

Allohi ahad Ahmadi mursalni toabad har ikki olam xojasi deb tanladi. Yo Rasululloh, juda ham ojizu dardmandman, qo‘limda yel (shamol), boshimda tuproq (sochib) turibman. Kimsasizlarga har nafasda qo‘mak etuvchi sensan, ikki olamda sendan boshqa odamim yo‘q. Men g‘ambodaga bir nazar sol, men bechora ishining chorasi (iloji)ni qil. Garchi gunoh bilan umrim zoe’ qildim, lekin tavba qildim, uzrimni Parvardi-gordan so‘ra.
Kecha-qunduz yuz motam ichraman, shoyad gunohlarimni shafoat qilsang. Sening eshigingdan shafoat yetsa, men osiyga toat mehri yetab kelsa (koshki). Ey shafoatxoNhim, kunlarim tunday. Lugf qilib, shafoat sha’mini yondirgin. Toki parvonaday sening jam’ing aro, sham’ing aro qanot qoqib yetab kelsam. Kimki sening sham’i jamolingni ko‘rsa, paryuna kabi jon taslim etadi. Jon diydasi (ko‘zi) uchun sening chehrangni ko‘rish kifoya, ikki olam uchun sening rizoying kifoya.
Dilim dardining dorusi sening mehring, jonimning nuri sening yuzing quyoshidir. Eshigingda jonimni tutib turibman, tilimningtig‘i (ta’rifi) gavharini ko‘r. Tilim-dan to‘kkanim har bir gavharni, yo‘lingda jon qa’ridan to‘kkanman. Jonimningdengizi sendan nishona bergani uchun jondan gavhar to‘kaman. Mening jonim sendan nishona topgandan keyin mening nishonim nishonsizlik bo‘ldi. Ey oliyguhar, bir qur menga boqsang deb umidvorman. Shu nazar bilan meni mahv etsang, abadiy nom-nishonsizlikda tutib tursang. Bu gumonu shirku fikrlardan meni poklasang, ey pok zot. Gunohlardan yuzimni qora qilmasang, otdoshligim-ning haqini saqlasang'. Men sening yo‘lingda ado bo‘lgan go‘dakman, mening gardim qora suvday ko‘lmakka o‘xshab turibdi. Bu qora suv hamlasidan qo‘limni tutib yo‘lga boshlasang, degan umiddaman.