O'tgan yili Qo'qondan to Turkiyaning Adana shaharigacha kelib qolgan O'zbek Abdulhamid otamizning hayotlarini O'zbekcha qismlarini yozib olgan edim. Olloh rahmat qilsin, bu yil vafot etdilar 98 yoshlarida. Kitob chiqdimi habarim bo'lmadii chunki adabiyotchi o'g'illari yana boshqa bilgilar ham qo'shadigan edilar.
Otaxonni Adanadagi uylariga bordim. Hovlidan kirishda hayajondan yuragim to'htab qoladi, deb o'yladim. Vatandan 5000 km uzoqda huddi Qo'qondagiday qilib tut ekibdilar, eshiklari ham huddi o'zimizni vodiydagiday. U kishining yuraklaridagi u hasratni tushunganday bo'ldim. Nasib bo'lsa yozganlarimni sizlarga ham yetkazishga harakat qilaman insholloh.
Farzandlari "Dada, bu uy juda eskidi, sizni ham domga olib chiqib ketaylik", deyishganda Andulhamid ota, "bolam bu 3 qavatli beton uyning devorlarida sizlarning barmoq izlaringizni ko'yabman. Ko'zimni oldida bolaligingiz, qanday qilib bu uydan ko'chaman", debdilar. Otani hayotlarini yozaman, deb bordim lekin 2-3 kungacha yig'lashdan nariga o'ta olmadim. Chunki ko'z oldimda "jonli tarix" turar edi. Qo'qonni nomini eshitganimda avvalo Abdulhamid ota esimga tushadi. Vatanim, Vatanimm deb o'lib ketdilar:((( Biz Vatanni qadriga qanchalik yetyabmiz, Azizlar???
