37-bob. (G’azot uchun boqilayotgan yoxud g‘azotga minib borilgan) otga (o‘ljalardan) beriladirgan ulush haqida

Molik raziyachlohu anhu: «Ot va ulovlarga ulush beriladi, chunki Olloh taolo: «Va (Olloh) yaratdi otlarni va xachirlarni va eshaklarni, toki (sizlar) ularga miningizlar va ziynat bo‘lsin, (deb)» — degandur. Ammo, (mujohid g‘azot uchun nechta ot-ulov saqlamasin va nechtasini g‘azotga olib bormasin), faqat (ulardan) bittasigagina ulush beriladi», — deydilar.

Ibn Umar raziyallohu anhu: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam otga ikki ulush va uning egasiga bir ulush ta’yin qildilar», — deydilar.

38-bob. Urush (jang) chog‘ida o‘zganing ulovini (jilovidan ushlab) yetaklagan kishi haqida

Abu Ishoq raziyallohu anhu Baro ibn Ozib raziyallohu anhudan naql qiladilar: «Bir kishi Baroga: «Hunayn kuni sizlar Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning (yolg‘iz o‘zlarini jang maydonida) qoldirib qochdingizlarmi?» — dedi. Baro: «(Ha), bizlar qochdik, ammo ul zot (jang maydonini) tark etmadilar. (O’shal kuni bizlarga qarshi urushgan) Havozin qabilasi kishilari kamonchilar erdi. Bizlar ularga ro‘baro‘ bo‘lganimizda hujum qildik, ular yengilib, (qochishdi). Shunda musulmonlar ortlariga qaytishib, (dushman jang maydoniga tashlab qochgan) o‘ljalarga yepirilishdi. (Havozin qabilasi kamonchilari ersa paytdan foydalanib), bizlarni o‘qqa tutishdi. (Natijada, musulmonlardan bir qanchasi shahid bo‘lib, qolganlari o‘zlarini dushman o‘qidan olib qochishdi. Ammo, ular butunlay qochmoqchi emasdilar). Shunda Janob Rasululloh jang maydonini tark etmadilar. Men ul zotning o‘zlarinint oq xachirlariga minib olganlarini, Abu Sufyon ersalar uni jilovidan ushlab (etaklab ketayotganlarini) ko‘rdim. Ul zot (nuqul): «Men payg‘ambardurman, payg‘ambar ersa yolg‘on so‘zlamas, (Olloh taoloning menga g‘alaba ato etmog‘i xususidagi va’dasi haqdur), men Abdulmuttalib avlodidurman!» — der erdilar».

39-bob. Ulov uzangisi haqida

Ibn Umar raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam muborak oyoqlarini uzangiga tiqqach, tuyalari o‘rnidan turgani hamonoq Zulhulayfa masjidi oldidan boshlab talbiya aytishga kirishar erdilar».

40-bob. Egarlanmagan ot minish xususida

Anas raziyallohuanhu rivoyat qiladilar: «(Tunlardan birida Madina ahli qandaydir ovozni zshitib, xavotirga tushdi. Shunda Rasululloh sallallohu alayhi va sallam Abu Talhaning otlarini so‘rab olib, o‘shal ovoz kelgan tomonga minib ketdilar. Ul yerdan qaytib kelganlarida odamlar ko‘rdilarki), ul zot buyinlariga qilich osib olib, otni egarlamay minib ketgan erkanlar».

41-bob. Yo‘rg‘a ot haqida

Anas ibn Molik raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Tunlardan birida Madina ahli xavotirga tushdi. Shunda Rasululloh sallallohu alayhi va sallam Abu Talhaning yo‘rg‘a otini (so‘rab olib), o‘shal xavf sezilgan tomonga qarab minib ketdilar. Qaytib kelgach: «Biz bu otingizning dengiz (oqimi yanglig‘ bir tekis) yurishini bildik!» — deb marhamat qildilar».

42-bob. Ot poygasi haqida

Ibn Umar raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam yugurib chiniqqan otlar o‘rtasida Hafyodan Saniyyatul-Vido’gacha va yugurib chiniqmagan otlar o‘rtasida Saniyyadan Banu Zurayq masjidigacha poyga uyushtirdilar. Men poygada iigpgook qilganlardan biri erdim».

Sufyon: «Hafyo birlan Saniyyatul-Vido’ oralig‘i besh yoki olti mil va Saniyyatul-Vido’ birlan Banu Zurayq masjidi oraligi bir mil keladi», — deydilar.

43-bob. Otlarni (jihod uchun) yugurtirib chiniqtirmoq haqida

Abdulloh (ibn Umar) raziyallohu anhu rivoyat qiladilar:  «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam yug‘urib chiniqmagan otlar o‘rtasida poyga utkazdilar. Ular yuguradirgan masofani Saniyyadan Banu Zurayq masjidigacha (qilib) belgiladilar». Abdulloh ibn Umar (o‘shal otlardan birini minib) poyga qilgan erdilar.

44-bob. Yugurib chiniqqan otlar (poygasi) uchun (belgilanadirgan) eng yiroq masofa haqida

Ibn Umar raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam yugurib chiniqqan otlar o‘rtasida poyga o‘tkazdilar. Shunda ul zot otlarni Hafyodan boshlab poyga qildirdilar. Ularning marrasi Saniyyatul-Vido’ erdi. Men Musodan: «Poyga masofasi qancha erdi?» — deb so‘radim. U: «Olti yoki yetti mil», — dedi. Keyin, Janob Rasululloh yugurib chiniqmagan otlar o‘rtasida (ham) poyga o‘tkazib, ularni Saniyyatul-Vido’dan boshlab yugurtirdilar. Ularning marrasi Banu Zurayq masjidi erdi. Men (Musodan): «Poyga masofasi qancha erdi?» — deb so‘radim. U: «Bir mil (yoki shunga yaqin)» — deb aytdi».

Ibn Umar poygada ishtirok qilganlardan biri erdilar.

45-bob. Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning tuyalari haqida

Ibn Umar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam Usomani «Qasvo» (ismli tuyalari)ga mingashtirib oldilar», — deydilar.

Misvar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam: «Qasvo o‘jarlik qilma (y cho‘k)di» — deb aytdilar», — deydilar.

Anas raziyallohu anhu «Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning tuyalarining ismi «Azbo» erdi», — deydilar.

Anas raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning «Azbo» ismli tuyalari bo‘lib, uning ortidan biror tuya yeta olmas erdi. (Bir kuni) bir badaviy bir yosh tuyani minib keldi-da, ul zotning tuyalaridan o‘zib ketdi. Shunda musulmonlar bundan qattiq ozor chekishdi. Janob Rasululloh ularning xafa bo‘lganlarini bilib: «Olloh taolo (bu) dunyodagi biror narsaning kekkaymasligiga haqlig‘ bo‘lib, (biror narsa kekkaydi deguncha), uni (darhol) pasaytirib qo‘yur», — dedilar».

46-bob. Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning oq xachirlari haqida

Anas va AbuHumayd: «Ayla podshohi Rasululloh sallallohu alayhi va sallamga bir oq xachir tortiq qildi», — deyishadi.

Umar ibn al-Haras: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam oq xachirlari, qurollari va (Olloh taolo yo‘lida) sadaqa qilgan yerlaridan bo‘lak biror narsa (meros) qoldirmadilar»,— deydilar.

Abu Ishoq Baro raziyallohu anhudan naql qiladilar: «Bir kishi Baroga: «Ey Abu Ammora, Hunayn (voqeasi) kuni (dushmandan) qochdingizlarmi?» — dedi. Baro: «Olloh taolo haqi, unday emas, Janob Rasululloh qochganlari yo‘q, ammo musulmonlar (dushman yengilib qochgach), shoshib (o‘ljalarga yopirilishdi). Shunda Havozin (kamonchilari) ularni o‘qqa tutishib erdi, (o‘qdan o‘zlarini olib qochishdi, qo‘rqoqlik qilib jang maydonidan qochishgani yo‘q). O’shanda Janob Rasululloh oq xachirlariga minib oldilar, Abu Sufyon ersa uning jilovidan ushlab yetakladilar. Janob Rasululloh (nuqul): «Men payg‘ambarman, payg‘ambar ersa yolg‘on gapirmas, (Olloh taoloning menga g‘alaba ato etmog‘i haqidagi va’dasi haqdur), men Abdulmuttalib avlodiman!» — der erdilar».