O’sha paytdagi dahshat qalbni go‘e ildizidan sug‘urgandek bo‘ladi, nafs halokatiga aniq ishonadi va Alloh taoloning O’z payg‘ambari orqali ogohlantirganlarini eslaydi:
«(Ey Muhammad), siz hargiz: «Alloh zolim kimsalarning qilayotgan amallaridan g‘ofil», deb o‘ylamang! Faqat Alloh ularning(jazolarini) ko‘zlar (dahshatdan) qotib qoladigan (qo‘rqinchli qiyomat) kuniga qoldirmoq-da, xolos. (U kuni) ular boshlarini (osmonga) ko‘targan hollarida (chorlangan tomonga hisob-kitob uchun) chopurlar. Ko‘zlari o‘zlariga qaytmaydi (ya’ni, qo‘rquvdan qotib qolib, o‘zlarining qanday holda ekanliklarini ham ko‘rmaydilar)...(Ibrohim, 42-43-oyatlar).
Bugun sen odamlarning izzat-nafsiga tegib, ularning mollarini yeb, o‘yiab-kulib yuribsan. Bugun sening quvonching naqadar cheksiz! Lekin u Kun - adolat gilami uzra Rabbingning xuzurida turganingda, senga siyosat bilan xitob qilinayotgan bir paytda hasrating naqadar cheksiz bo‘lur! Sen u Kunda muflis, faqir, ojiz, hatto uzr aytishga ham yaroksiz, siniq bir ahvolda qolasan.
Evoh! Umr bo‘yi ter to‘kib topgan yaxshiliklaring u Kuni haqlari uchun evaz so‘rayotgai da’vogarlaring hisobiga o‘tkaziladi.
Abu Xurayra roziyallohu anhu shunday rivoyat qiladi:, «Payg‘ambar alayhissalom dedilar:
- Muflis kim bilasizlarmi?
- Ey Allohning rasuli! Bizningcha, muflis na dir-hami, na dinori, na boshqa matohi bor kishidir, dedik. Shunda Payg‘ambar alayhissalom aytdilar:
Ummatimning muflisi Qiyomat kuni Parvardigori-ning xuzurida o‘qigan namozi, tutgan ro‘zasi, bergan zakoti bilan hozir bo‘ladi. (Lekin shu ibodatlarni ado etgani holda) u kimnidir so‘kkan, kimningdir obro‘sini poymol qilgan, birovning molini yeb ketgan, birini urgan, boshqasining qonini to‘kkan. (Bu mazlumlarning) buiisiga xam, unisiga xam uning yaxshiliklaridan olib berilaveradi. Na-tijada, mazlumlarning qaqlaridan hali qutulmay turib, (topgai barcha) yaxshiliklari tugab bo‘ladi. Endi unga da’-vogarlariing gunohlari yuklanadi, Keyin u jahannamga uloqtiriladi»(Abu Xurayra rivoyati).